Dziennik wypadków tom IV 1967-1972 Karol Estreicher jr
twarda z obwolutą

Karol Estreicher (ur. 4 marca 1906 w Krakowie, zm. 29 kwietnia 1984 tamże) – polski historyk sztuki, prozaik, autor licznych publikacji, profesor Uniwersytetu Jagiellońskiego, w latach 1951–1976 dyrektor Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego. Był zaangażowany w rewindykację polskich dzieł sztuki zagrabionych w czasie II wojny światowej.Pochodził ze znanej krakowskiej rodziny Estreicherów. Urodził się 4 marca 1906 jako poddany cesarza Franciszka Józefa I Habsburga, w 58. roku jego panowania. Ojciec Stanisław (1869-1939) był profesorem prawa Uniwersytetu Jagiellońskiego (w latach 1919-21 rektorem), a matka Helena (1870-1940) de domo Longchamps de Bérier zajmowała się prowadzeniem domu. Miał dwie siostry: Ewę (wyszła za mąż za Ludwika Grodzickiego) i Krystynę (wyszła za mąż za prof. Konstantego Grzybowskiego).Naukę rozpoczął w szkołach krakowskich, ukończył Gimnazjum im. Króla Jana III Sobieskiego, by następnie studiować historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim, zwieńczoną w 1928 doktoratem pod kierunkiem profesora Juliana Pagaczewskiego; tam też habilitował się w 1947. Od 1950 był etatowym profesorem nadzwyczajnym, a w 1954 uzyskał tytuł profesora nadzwyczajnego na UJ, zaś w 1972 został profesorem zwyczajnym Uniwersytetu Jagiellońskiego. W latach 1945-1950 wykładał równolegle w Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie oraz w latach 1951-1961 w Wyższej Szkole Sztuk Pięknych we Wrocławiu. Od 1947 był wicedyrektorem, a od 1951 dyrektorem Muzeum Uniwersytetu Jagiellońskiego (do emerytury w 1976). Ponadto w latach 1946-1964 kierował renowacją Collegium Maius Uniwersytetu Jagiellońskiego, ukończoną na 600-lecie Uniwersytetu.