Cześć… jestem Ula.
Nie wiem, jak to się stało, że zostałam sama.

Jeszcze niedawno byliśmy razem – ja, Uno i nasze dzieci. Cała nasza rodzinka trafiła do schroniska. Było ciężko, ale trzymaliśmy się razem, dawaliśmy sobie siłę. A potem… jedno po drugim – pojechali do nowych domów. Uno też. Zostałam tylko ja.

Każdego dnia czekam. Podchodzę do krat, nasłuchuję kroków, wypatruję znajomego głosu. Ale nikt nie przychodzi. Moje dzieci już mają swoje łóżka, swoje miski, swoje kolana. Mają kogoś, kto je kocha. Ja mam tylko ciszę.

A przecież to ja…
…najbardziej lgnę do człowieka.
…najczęściej przytulam się z całych sił, by choć przez chwilę poczuć ciepło.
…najmocniej tęsknię.
Tak bardzo chcę być kochana. Nie rozumiem, czemu nikt nie wybrał mnie. Czemu z całej rodziny tylko ja nie mam domu.

Na spacerach jestem grzeczna, pięknie, jestem wesoła i aktywna. Jakby każdy krok był nadzieją, że może… może dzisiaj to mój dzień.

Jestem w schronisku Canis w Kruszewie.
Czekam. Nadal wierzę. Może dasz mi szansę? Możesz mnie adoptować albo zostać moim domem tymczasowym.
Wystarczy jeden telefon: 502x750x530.

Ula – ta, która została.