Śliczny dzban na wino ( piwo ) ze scenkami z karczmy.

VILLEROY & BOCH DRESDEN

Wysokość 27 cm
Szerokość z uchem 21 cm
Średnica podstawy 13,5 cm
Średnica kołnierza podstawy 17 cm
Pojemność V - 2,45 litra

Stan bardzo dobry, delikatne peknięcia szkliwa nie widoczne bez lupy.

Pierwsza sygnatura Villeroy & Boch z jegomościem w czapce ze skrzydełkami /petasos/  Merkurym – bogiem handlu- i dwoma kaduceuszami – które rzucone między walczące węże sprawiały, że oplatały się na nim- i pochylały głowy ku sobie- jakby wreszcie chciały się wysłuchać. Handel i pokój… kwitną razem… być może to stanowi treść symboliki tej sygnatury, która aż do lat 60tych  zdobiła ceramikę Villeroy & Boch. Być może sygnatura symbolizuję potrzebę pokoju między Niemcami a Francją- kolebka fabryki – klasztor w Mettlach leży na sporym terenie Saary – i fabryka przechodziła burzliwe losy- kiedy ten obszar przechodził z rąk do rąk…

Sygnatura obowiązywała od 1874 roku do 1918.

Fabryka w Dreźnie- perła w koronie firmy- została zniszczona doszczętnie podczas nalotu aliantów 17 kwietnia 1945 – na dwa tygodnie przed końcem wojny. 

Dlatego Villeroy & Boch z Drezna – to dla właścicieli i kolekcjonerów tej marki perełka – po wojnie fabryka już nic nie produkowała- nie została odbudowana- czyli jak mamy w sygnaturze V&B  Dresden- to wiadomo, że przedwojenne… a ten dzban -  jeszcze sprzed I wojny światowej. Jest Piękny - dziś powiedzielibyśmy designerski... wspaniale ozdobi stół, kredens- albo półeczkę w kuchni na skarby z kufra Praprababci.

Dzban   wykonany jest z fajansu- w związku z czym w niewielkim stopniu  pokrywa ją prawie niewidoczna siateczka popękanej glazury- krakelura .

Nie jest to wada, ale cecha tej pięknej ceramiki.

Villeroy & Boch Drezno

Historia firmy Villeroy & Boch  sięga do 1748 kiedy z huty żelaza Jean-François Boch w Autun-le-Tiche została przekształcona w fabrykę ceramiki w Lorraine. Jej obecna nazwa pochodzi  z połączenia w 1836 roku  z fabryką kamionki Villeroy. W 1791 roku został utworzony zakład w Saarland Wallerfangen i fabryka rozwinęła technologię drukowania rycin na naczyniach do herbaty w produkcji seryjnej.

Główna siedziba firmy znajduje się obecnie w Mettlach w Kraju Saary.

W dniu 09 lipca 1856 Eugen von Boch Villeroy i Alfred otworzył niezależną fabrykę ceramiki w Dreźnie Dresdner  Villeroy & Boch na Leipziger Strasse.

Firma była w owym czasie słynna ze względu na nowatroską polityke wobec pracowników. Powstał już wówczas system ubezpieczeń społecznych,  ubezpieczenie zdrowotne, stołówka oraz kasa   oszczędnościowo pożyczkowa. Począwszy od roku 1885, część fabryki w Dresden została przemianowana w międzyczasie, jak oddział fabryki w  Mettlach. Drezno okazało się świetnym miejscem na produkcję ze względu na doskonałe połączenia komunikacyjne, w pobliżu zasobów naturalnych, co spowodowało jej rozkwit tak, że firma z czasem stała się  jedną z  największych zakładów przemysłowych miasta. Ze względu na rozdzielenie Saary od Rzeszy Niemieckiej po wojnie I światowej Villeroy & Boch 1923, przeniósł swoją siedzibę  z Mettlach do Drezna.

Zakres produkcji obejmuje nie tylko towary do codziennego użytku, takie jak naczynia, płytek, ceramiki sanitarnej i pieców (piece od Villeroy & Boch były symbolem statusu w niemieckich domach), i ceramikę ozdobną. Villeroy & Boch był obecny poprzez stypendia na wydziale sztuki w Dreźnie i pracował z wybitnymi artystami. Na Wystawie Światowej w Paryżu w 1900 ekspozycja Villeroy & Boch była doskonała. Na niemiecki Arts and Crafts Exhibition 1906 w Dreźnie, firma przyciągała uwagę  realizacją zaprojektowany przez Max Hans Kühne oranżerii pierwszego budynku przemysłowego.  W Bischofswerde zaprojektowane dla Villeroy & Boch 1907  przez Josefa Gollera mozaiki przy wejściu Christ Church wzbudziły ogólny podziw. Duży wkład w technologię miał  były Dyrektor Roemmer & Jonas  - Chamoz który opracował  innowacyjną koncepcję reklamową za pomocą fotografii.

Szczególnie znana jest konstrukcja wnętrza  mleczarni z urządzonych płytek z firmy Villeroy & Boch w 1892 . Autorem pomysłu był  Paul Funt – a rozwiązanie natychmiast przyjęło się na całym świecie . Jego komercyjny sukces należy do rekordow reprezentatywnej  agencji Salesroom. Mleczarnie całego świata zaczęły używać płytek jako standardowego wymaganego przez państwo wyposażenia. Ten wyjątkowy przykład sztuki projektowania wnętrz został zainspirowany przez Villeroy & Boch i do dzisiaj jest eksponowany  w Cafe Muzeum Ceramiki Mettlach.

Zakłady w Dreźnie zostały zniszczone przez atak bombowy na Drezno  17 kwietnia 1945. Po wojnie  firma została upaństwowiona i zmieniła nazwę na 1990 roku jako VEB fabryka Porcelany sanitarnej i kamionki. Począwszy od 1995 roku, Villeroy & Boch zaangażowany jest w odbudowę odzyskanych budynków  a projekt słynnej  mleczarni Funta  jest  dziś jedną z atrakcji turystycznych w Dreźnie.

Merkury (łac. Mercurius) – rzymski bóg handlu, zysku i kupiectwa; także złodziei i celników, posłaniec bogów. Jego imię pochodzi prawdopodobnie od łacińskiego merx, lub też mercator, co oznacza „kupiec”. Za jego odpowiednika w mitologii greckiej można uznać Hermesa, zaś w panteonie etruskim – Turmsa.

Świątynia Merkurego w Circus Maximus, pomiędzy wzgórzami Awentyn i Palatyn została wzniesiona w 495 roku p.n.e. Miejsce nadawało się dobrze jako miejsce kultu boga handlu i szybkości, jako że znajdował się tam jeden z głównych ośrodków handlu, a także tory wyścigowe. Usytuowanie świątyni pomiędzy plebejuszowską twierdzą na Awentynie a patrycjuszowskim centrum na Palatynie, podkreślało również rolę mediatora przypisywaną często Merkuremu.

15 maja obchodzono Merkuralia; kupcy skrapiali sobie głowy wodą ze świętego źródła Merkurego położonego w pobliżu Porta Capena.

Merkury stał się bardzo popularny wśród narodów podbitych przez Imperium Rzymskie. W rzymskim synkretyzmie był przyrównywany do celtyckiego boga Lugusa i germańskiego bóstwa Wotana.

W sztuce klasycznej łatwo rozpoznawalny dzięki charakterystycznej czapce petasos (często z dołączonymi małymi skrzydełkami) oraz lasce (kaduceusz).

Według mitologii Merkury uważany był za wynalazcę instrumentów strunowych i w konsekwencji za jednego z twórców muzyki. Po tym, jak Nil zalał Egipt, a potem cofnął się, Merkury znalazł wśród zatopionych zwierząt skorupę żółwia z wyschniętymi żyłami i tak właśnie powstać miała lira.

Petasos (gr. πέτασος pétasos, łac. petasus) – kapelusz chroniący przed słońcem w starożytnej Grecji pochodzenia tesalskiego. Nierzadko noszono go z chlamidą (szata wierzchnia). Petasos ze skrzydłami stał się symbolem Hermesa, boskiego posłańca (jego rzymski odpowiednik to Merkury).

Kaduceusz, kerykejon (gr. κηρύκειον kērýkeion, łac. caduceus ‘laska heroldów’, od gr. kēryks ‘herold’) – symboliczna laska.

Symbolika

Stanowi symbol (znak) pokoju i handlu. W sztuce przedstawiana jest zwykle w formie prostego kija (pierwotnie z drewna oliwnego lub laurowego) z dwoma oplatającymi go wężami, które pochylają ku sobie łby (symbolizują mądrość, równowagę sił). Niekiedy bywa zakończona parą skrzydeł lub ozdobiona wieńcem, przewiązana wstążkami.

Czasem jest błędnie używana jako symbol medycyny, zwłaszcza w Stanach Zjednoczonych, z powodu mylenia jej z tradycyjnym symbolem medycyny, jakim jest laska Asklepiosa

Pojawia się również w 7 scenie II aktu Wesela Stanisława Wyspiańskiego jako laska błazna, wręczona Dziennikarzowi przez Stańczyka.

Kaduceusz w mitologii

W starożytnej Grecji kaduceusz był oznaką nietykalności keryksa. Laska ta służyła do uśmierzania sporów. Według mitologii greckiej i rzymskiej należała do atrybutów boskich posłańców: boga Hermesa (Merkuregoi bogini Iris

Od razu się wszystko wydało i Hermes, aby przebłagać rozgniewanego brata, ofiarował mu cytrę ze skorupy żółwia. Apollo tak się ucieszył, że dał mu w zamian laseczkę z leszczyny, która miała cudowną właściwość uśmierzania sporów i godzenia nieprzyjaciół. Gdy ją Hermes rzucił między dwa walczące ze sobą węże, one natychmiast przestały się gryźć i zgodnie oplotły się dokoła laski, nachylając ku sobie głowy. Tak powstał kaduceusz, z którym Hermes nigdy się nie rozstawał [...)

Secesja [fr. sécession łac. seccesio ‘odejście’] – styl w sztuce europejskiej ostatniego dziesięciolecia XIX wieku i pierwszego XX wieku, zaliczany w ramy modernizmu. Istotą secesji było dążenie do stylowej jedności sztuki dzięki łączeniu działań w różnych jej dziedzinach, a w szczególności rzemiosła artystycznego, architektury wnętrz, rzeźby i grafiki. Charakterystycznymi cechami stylu secesyjnego są: płynne, faliste linie, ornamentacja abstrakcyjna bądź roślinna, inspiracje sztuką japońską, swobodne układy kompozycyjne, asymetria, płaszczyznowość i linearyzm oraz subtelna pastelowa kolorystyka.

 We Francji styl ten nazywany jest Art Nouveau, w Niemczech Jugendstil lub Sezessionsstil, we Włoszech Stile floreale lub Stile liberty.

 Wysprzedaż kolekcji.

AG 40