To jedna z tych książek, które nigdy nie przeczytałem i szczerze mówiąc nie zamierzam. Powiedziałem kiedyś ojcu: „jak będziesz na taniej książce w Krakowie, weź mi coś kup o psychologii”, bo właśnie wtedy się psychologią zainteresowałem. Miałem na myśli coś w rodzaju Freuda, Junga czy innych wielkich filozofów, a dostałem doktora Bosonogiego z korposzczurem na okładce, medytującym na trawce. Jeszcze do tego to ma być jakiś manifest takiego rozwoju, że aż sięgniesz gwiazd. Gwiazdy to ja zobaczyłem, gdy z wrażenia wywaliłem się na twarz i odmawiałem powstania. W świecie, gdzie każdy może napisać książkę, zapchaną możem truizmów, zapisanych czcionką 13 z przerwą podwójną i zbyt częstym pogrubieniem, sprzedawaną ludziom zagubionym i chcącym poprawić swoją jakość życia, nie warto jest wstawać, lepiej już leżeć do samego końca.

W sensie, nie gardzę wami, bo jeśli komuś to pomaga to good for him, ale jednak hasło „rozwój osobisty” i wszystkie do niego zbliżone, działają na mnie trochę jak czerwona płachta na byka, sprawiając, że zaczynam tupać nogami w miejscu, przygotowując się do ruszenia z pełną mocą na rozwojenta. Taka moja natura, może znacznie łatwiej by mi było w codziennej egzystencji, gdybym przerzucił się na afirmację życia, mowę bez przemocy i wsłuchiwanie się w potrzeby własnego ciała. Które mnie zasadniczo cały czas okłamuje, bo domaga się słonych przekąsek, a ja wiem, że nie mogę mu ich dać, chciałoby też pójść pobiegać, a głowa mówi nie, bo zdaje sobie sprawę z licznych problemów natury ortopedycznej. Także spędzam życie w wiecznej kłótni, która stała się moją codzienną medytacją. Daleko jej do wyciszenia, ale coraz bliżej do akceptacji.

Tak jak wspominałem, nie czytałem, nie zamierzam, nie wiem co tam się znajduje, ale jak was zainteresuje to zapraszam, sprzedaję i nie będę czuł żalu, ni tęsknoty. Stan idealny, nie czytany, ślę te książki w świat, żeby zrobić miejsce na półce i uzbierać na nowego laptopa.