Książka z biblioteczki domowej, stan jak na fotografiach, własność prywatna sprzedającego powyżej 12 miesięcy.

Kontynuacja "Ludzi-skorpionów", łącząca w sobie elementy pulpowej powieści przygodowej i realizmu magicznego. Powieść bardzo plastyczna, gęsta, przepięknie ilustrowana przez autora. Choć czytałem ją strasznie dawno, "siedzi" we mnie do dziś. W tej książce pojawia się Aleksander Umwelt, podróżnik. Jego przygoda dzieje się w górach Santa Cruz podczas akcji specjalnej. Pełna przygód i zwrotów akcji książka, w której bohater stawia czoła nie tylko przeciwnościom losu, ale także własnym siłom.

Max Lars to Stefan Chwin, powieściopisarz, eseista, historyk literatury związany z Uniwersytetem Gdańskim.

Jako prozaik debiutował, wydanymi pod pseudonimem Max Lars, powieściami fantastyczno-przygodowymi Ludzie-skorpiony (1985) i Człowiek-litera (1989). Zwrócił na siebie uwagę książką z pogranicza prozy dokumentu osobistego i eseju zatytułowaną Krótka historia pewnego żartu (1991), w której zrekonstruował klimat duchowy własnego dzieciństwa. Już w tej publikacji doszła do głosu jego fascynacja miejscem – dawnym i współczesnym Gdańskiem, miastem o tysiącletniej historii, gdzie zawsze przenikały się kultury, języki i religie. Chwina zainteresowały zwłaszcza stosunkowo świeże ślady, jakie pozostały po dawnych (niemieckich) mieszkańcach Wolnego Miasta Gdańska. O jednym z nich, będącym oczywiście wytworem fikcji literackiej, opowiada powieść Hanemann (1995). Ten przebogaty w wątki i znaczenia utwór przedstawia dzieje tytułowego bohatera – gdańskiego lekarza, który po śmierci swojej narzeczonej popada w depresję, staje się „żywym trupem”, któremu wszelako nie starcza odwagi, by popełnić samobójstwo. Burze historii, w tym wojenna zagłada Gdańska i przejęcie miasta przez polską administrację, przechodzą poniekąd obok niego. Z odrętwienia wyrywa go dopiero młoda kobieta, repatriantka z kresów wschodnich dawnej Polski. Ona także jest życiowym rozbitkiem, a jej próba samobójcza, której zapobiegł Hanemann, to moment zwrotny w biografii tytułowego bohatera. Powieść ta została entuzjastycznie przyjęta przez krytykę, obsypana nagrodami; do dziś jest uważana za jedno z najważniejszych osiągnięć polskiej prozy końca XX wieku.

Zbiorowym bohaterem kolejnej powieści (Esther; 1999) uczynił Chwin rodzinę swej babki. Celińscy – widziani w Warszawie przełomu XIX i XX wieku – przypominają Buddenbroków, to także solidni mieszczanie wzbogaceni na handlu zbożem, kosmopolityczni, liberalni, przywiązani do wygodnego życia i przedmiotów w najlepszym gatunku. W owym zamożnym domu zjawia się piękna i mądra guwernantka, tytułowa Esther. Zrazu pełna radości życia, pewnego dnia popada w odrętwienie. Dzieje tajemniczej choroby, a następnie równie tajemniczego ozdrowienia Esther, stanowią jedynie fabularne rusztowanie utworu, to zaś zostało wypełnione przez pisarza wątkami o charakterze dyskursywnym – Chwin dokonuje tutaj krytycznego przeglądu najważniejszych idei, jakie legły u podstaw dwudziestowiecznej nowoczesności. W kolejnych powieściach pisarz ujawnił podobną dyspozycję: w dynamiczne, niekiedy ostentacyjnie awanturnicze opowieści włączał doniosłe treści moralno-filozoficzne. W Złotym pelikanie (2003) skorzystał z wzorca realistycznej powieści obyczajowej, przekształcając ją w nowoczesną przypowieść o winie, karze i pokucie. Oto pewien wykładowca gdańskiego uniwersytetu jest przekonany, iż na skutek jego pomyłki w trakcie egzaminu wstępnego niedoszła studentka z rozpaczy popełnia samobójstwo. Zdarzenie to – choć jest tylko domysłem przewrażliwionego profesora – dręczy bohatera, zmienia jego życie w koszmar. Fabuła ma charakter pretekstowy – wszystko, co najważniejsze, zostało tutaj podporządkowane refleksji o kondycji moralnej współczesnego człowieka. Żona prezydenta (2005) z kolei została rozpisana z wykorzystaniem schematów political fiction oraz powieści szpiegowskiej. Tytułową bohaterkę posądzono o terroryzm; w gęstą, sensacyjną intrygę, odsyłającą do skandali politycznych z pierwszych stron gazet, wmieszane są tajne służby, głównie amerykańskie. Pisarzowi zależy oczywiście na czym innym – chodzi mu o dostarczenie, jak czytamy w sfingowany wstępie otwierającym tę powieść, „świadectwa ogólniejszych niepokojów, obsesji, frustracji naszego czasu”. W Dolinie Radości (2006) Chwin posiłkuje się fantastyką, tworząc opowieść o skomplikowanych losach Eryka, charakteryzatora, który posiadł zadziwiającą zdolność manipulowania wyglądem ludzi. Także i tu warstwa awanturnicza powieści „obsługuje” doniosłą problematykę – z pytaniami o tożsamość człowieka XX wieku na czele. Wreszcie w Pannie Ferbelin (2011) autor pyta o obecności Jezusa w aktualnym świecie. Przenosi nas do fantastycznego Gdańska, którym niepodzielnie rządzi naczelnik Prokuratorii, współczesny Poncjusz Piłat, i w którym działa Nauczyciel, na co dzień robotnik w stoczni. Kariera Mesjasza z Wybrzeża zaczyna się od organizowania buntów uciskanych stoczniowców i niemal w całości jest powtórzeniem losów Chrystusa.

Chwin jest też autorem obszernej książki o dość szerokim adresie czytelniczym – Samobójstwo jako doświadczenie wyobraźni (2010). Publikacja ta uchodzi za najlepsze – jak dotąd – polskie opracowanie problematyki suicydalnej ujętej z perspektywy kulturoznawczej. Sam zaś motyw samobójstwa jest trwale obecny w jego prozie. Ogłosił również dwa obszerne tomy zapisków dziennikowych (2004 i 2008); notacje w nich zwarte odnosiły się przede wszystkim do bieżących wydarzeń kulturalnych i społeczno-politycznych.