Egzemplarz kilkutygodniowy, stan absolutnie idealny, kompletny, sprzedaż na FV z 24M gwarancją.
Poniżej fragment recenzji napisanej przez Macieja Stryjeńskiego na łamach "Hi-Fi i Muzyka":

"Copland koncentruje się na barwie. Eksponuje niuanse i podgrzewa atmosferę. Koncertowej ściany dźwięku tutaj nie będzie, podobnie jak obrazków spadających ze ścian ani brzęczących szklanek w kredensie. Mimo to hybryda dobrze się broni, a muzyki słucha się z przyjemnością.
Najważniejsza wydaje się przestrzeń. Wzmacniacz buduje obszerną scenę, po brzegi wypełnioną pogłosem. Głębia okazuje się wręcz uderzająca i „zagospodarowana” hektolitrami „grającego” powietrza. Dzięki temu odnosi się wrażenie swobody i specyficznej lekkości. Ocieplona średnica wprowadza dodatkowo romantyczny nastrój. Instrumenty mają specyficzną okrągłość, chociaż trąbce i saksofonowi przydałoby się więcej mięsistości i oparcia w niskich rejestrach. Tym bardziej, że Copland ich nie żałuje. Miłośnicy głębokiego basu powinni być zadowoleni. Schodzi on nisko. Ma wyraźnie odczuwalną masę i wpisuje się w lampowy stereotyp. Znajdziecie w nim sprężystą miękkość i misiowatość, lubianą przez wielu audiofilów. Natomiast tempo i wyrazistość rysunku znajdują się na drugim planie. Widać, że nie były tu priorytetem i nie pasowały do założonej estetyki. Hałas czterech gitar także nie jest naturalnym środowiskiem lampy, więc mamy do czynienia z uproszczeniami. Nie to, że rysunek się zamazuje. Chodzi raczej o to, że nie wychwycimy tendencji do prześwietlania faktury i podawania każdej informacji osobno. CSA 150 nie zachowuje się jak lupa. Pokazuje raczej wszystko z lotu ptaka. W każdym razie, dla fanów metalu będzie zbyt grzecznie.
I dobrze, bo jeśli ktoś rozważa zakup lampowca, to oczekuje innych atrakcji. A one pojawią się nie tylko w muzyce wokalnej. Wystarczy sięgnąć po trochę lżejszy kaliber rocka, na przykład Dire Straits, The Police czy Pink Floydów. Przestrzeń daje tej muzyce efektowną bazę, w której rozgrywają się baśniowe historie. Ciepło średnicy dodaje gitarom realizmu i przybliża je do słuchacza. Szybko przestajemy się skupiać na drobiazgach, a zaczynamy się przyglądać hojnie i pastelowo malowanym szerokim planom. Barwa instrumentów jest miła dla ucha. Można powiedzieć, że są w pewnym sensie uładnione i zaokrąglone. Odrobina „lampowego kłamstwa” została tutaj wprowadzona po mistrzowsku. Niektórzy nazwą to brzmienie „analogowym” – i też będzie w tym sporo racji. Nie słychać bowiem suchości ani metaliczności, co najłatwiej docenić w górze pasma. Ta jest dźwięczna i lotna, a jednocześnie wolna od ostrości. Na szczęście jednak udało się uniknąć nosowego zabarwienia, spotykanego w niektórych układach na EL34.
Brzmienie można generalnie określić jako szerokie, ze swoistym rozmachem, ale również wypełnione spokojem. Trudno to nazwać dystansem, bo Copland go raczej skraca. Lepiej pasuje określenie „dostojna elegancja”. Najbardziej ujmuje jednak przekazanie emocji. W przypadku wokali otrzymujemy namiastkę spektaklu, jaki znajdziemy w triodach. Tego po prostu trzeba posłuchać i jeżeli dotąd nie przeszedł wam strach przed lampą, Copland może się okazać sensownym rozwiązaniem."
Maciej Stryjecki
Źródło: HFM 07-08/2021