Świat dramatów Anny Wakulik wygląda jak warszawskie metro. Unikatowe w skali Polski, nieustannie udoskonalane i rozbudowywane, prowadzące monitoring użytkowników, aby zarejestrować ich obraz. Pierwsza linia to teatr psychologiczny. Druga linia to teatr codzienności. Każda stacja oznaczona czytelnie autorskim logo. Tworzą je poczucie humoru i komunikatywność, a pasażerowie co pewien czas słyszą głos autorki, który przypomina, że człowiek jest istotą wrażliwą i podatną na zranienie.
Kamila Łapicka
Dominantą dramatów Anny Wakulik jest brak miłości, sensu, zrozumienia lub też, cytując tytuł antologii, błąd wewnętrzny, rodzaj nieusuwalnej skazy. Nieutulone, poranione postaci cierpią ból fantomowy po osobach, które w jakiś sposób zniknęły z ich życia, rozliczają samych siebie z zaprzepaszczonych szans. Ich bronią jest język - ironiczny, częściej alienujący niż wzmacniający nadwątlone więzi. A jednak autorka nie kładzie krzyżyka na swoich bohaterach, ocala w nich bowiem pierwiastek człowieczeństwa, dzięki któremu podejmują próby odbudowania spalonych mostów. To literatura przenikliwa, precyzyjna, dreszczogenna.
Agata Tomasiewicz