Battle Picture Library:
Red Cross of Courage

Wersja językowa: tekst angielski

Stan jak na zdjęciu, egzemplarz używany.

Opis
NOWOCZESNE SYSTEMY BRONI WOJSKOWEJ

Zabójcy samolotów

W ciągu ostatnich dwudziestu lat życie pilota bojowego nad terytorium zajętym przez wroga stało się niezwykle niebezpieczne w wyniku opracowania broni, która faktycznie zaczęła działać w późniejszych fazach II wojny światowej – rakiety przeciwlotniczej.

Chociaż Brytyjczycy eksperymentowali z różnymi daleko idącymi formami zestrzeliwania samolotów wroga, jak zwykle to Niemcy byli najbliżej opracowania rakiety, która wystrzelona z ziemi byłaby w stanie zniszczyć grasujące samoloty. Pod koniec wojny, gdy niemieccy inżynierowie zostali pojmani zarówno przez Rosjan, jak i Amerykanów, to właśnie te „supermocarstwa” najszybciej rozwinęły najnowocześniejszą technologię, chociaż w ciągu ostatniej dekady inne kraje, zwłaszcza Francja i Wielka Brytania, również poczyniły ogromne postępy w opracowywaniu tego rodzaju systemów.

Wcześnie zdano sobie sprawę, że nie można oczekiwać, że jeden typ rakiety będzie wykonywał wszystkie rodzaje zadań przeciwlotniczych. Samoloty odrzutowe mogą latać na wysokość do 30 000 stóp i z prędkością od 3 Mach na wysokości do 1 Mach na poziomie morza. W pierwszym przypadku potrzebna jest broń dwu-, a nawet trzystopniowa, taka jak rosyjski SA-7 Gainful czy American Hawk, podczas gdy jeszcze trudniejsze zadanie na niskim poziomie wymaga jednostopniowych rakiet szybkiego reagowania, takich jak Crotale (Francja), Stinger (USA) lub Rapier (Wielka Brytania). Niektóre rakiety muszą być koniecznie przenośne przez człowieka (Blowpipe, Stinger), inne muszą wystrzelić w morze (Seawolf, Sea Sparrow, SeaCat), a jeszcze inne są sterowane z ustalonych pozycji na lądzie. We wszystkich przypadkach rozwój był wspomagany przez zaawansowane systemy naprowadzania (radar lub podczerwień) oraz, w przypadku większej broni, naprowadzanie komputerowe.

Chociaż samolot U-2 pilotowany przez agenta CIA Gary'ego Powersa został zestrzelony nad Rosją w 1960 roku przez rakietę SA-2, prawdziwy debiut tej broni - i ujawnienie mocy niszczenia samolotów na wszystkich poziomach - miał miejsce w 1972 roku. -3 Wojna Jom Kippur pomiędzy Izraelem a mocarstwami arabskimi. Jedynie poprzez fizyczne zajęcie miejsc startów Izraelczycy byli w stanie zniweczyć ich skutki. Podobnie podczas kampanii na Falklandach Rapiery przeprowadziły śmiercionośne ataki na argentyńskie samoloty atakujące lądowiska w San Carlos; podczas gdy nawet dzisiaj w Afganistanie dostawy wyprodukowanego w USA, przenośnego i naprowadzającego na ciepło pocisku Stinger sprawiły, że niebo nad Hindukuszem stało się niebezpieczne nawet dla wyrafinowanych samolotów bojowych ZSRR i zmieniło sam przebieg tego zaciekłego konfliktu.

Najlepszą obroną przed rakietami przeciwlotniczymi pozostaje szybki, nieoczekiwany atak na niskim poziomie, dlatego też samoloty bojowe NATO (i ZSRR) stosują właśnie taką taktykę. Można śmiało powiedzieć, że żaden nowoczesny myśliwiec nie może żyć w bronionej przestrzeni powietrznej powyżej 500 jednostek – taka jest siła nowoczesnego pocisku przeciwlotniczego, której obalenie w dającej się przewidzieć przyszłości jest mało prawdopodobne.