Arne Dahl Na szczyt góry ArneDahl Upp till toppen av berget
Stan bardzo dobry widoczny na zdjęciach
Autor: Arne Dahl
Przekład: Dominika Górecka
Wydawnictwo: Muza
Premiera: 12 października 2011
Liczba stron: 376
Tytuł oryginału: Upp till toppen av berget
Redakcja: Lech Staszkiel
Redakcja techniczna: Zbigniew Katafiasz
ISBN 978********-326-9
Warszawskie Wydawnictwo Literackie MUZA SA
Warszawa 2011
Dahl nie ogranicza się do namiastki krytyki spolecznej, ale pisze wprost, nie owijając niczego w bawelnę kryminalnej intrygi Leszek Bugajski, leva week Ponku
Arne Dahl, a właściwie: Jan Arnald, jest nie tylko pisarzem, ale także krytykiem literackim. W Polsce zasłynął jednak dzięki serii kryminałów o Drużynie A. Na szczyt góry to trzecia wydana u nas książka Dahla.
Per Karlsson nie widział brutalnego mordu na młodym mężczyźnie, który siedział przy stoliku obok. Tłumaczył, że zaczytał się w "Metamorfozach" Owidiusza. Dla pary funkcjonariuszy policji z Drużyny A, ten pozornie błahy incydent stanowi punkt wyjścia do pasjonującego śledztwa. Prowadzi ono w wielu kierunkach. Do więzienia w Kumla, gdzie w jednej z cel dochodzi do eksplozji. Na tereny przemysłowe Sickla, gdzie niedługo po zajściu w barze, ma miejsce krwawa konfrontacja grup przestępczych. W zakamarki internetu, w których zachowały się ślady odrażających przestępstw. Do Danderyd, gdzie po swoim rajskim ogrodzie przechadza się narkotykowy boss. W szeregi policji, gdzie jeden z przełożonych zaczyna się dziwnie zachowywać. W przyszłość, w której majaczy zagrożenie atakiem terrorystycznym. W przeszłość skrywającą piekielne czeluści.
Arne Dahl potrafi stopniować napięcie do granic wytrzymałości.
Robi to przy tym z fantazją popartą wiedzą o współczesnym społeczeństwie.
Nerikes Allehanda
NA SZCZYT CORT
Per Karlsson niczego nie widział. Gdy przy barze doszło do kłótni, w wyniku której zginął człowiek, on czytał Metamorfozy Owidiusza. Tak przynajmniej tłumaczy parze funkcjonariuszy, dla których ten pozornie błahy incydent stanowi punkt wyjścia do pasjonującego śledztwa. Prowadzi ono w wielu kierunkach. Do jednej z cel zakładu karnego w Kumli, gdzie wybucha tajemniczy ładunek. Na tereny przemysłowe Sickli, gdzie dochodzi do krwawej konfrontacji grup przestępczych. W otchłani Internetu, gdzie znajdują się ślady pozostawione przez pedofili. Do luksusowej dzielnicy Danderyd, gdzie wśród kwiatów rajskiego ogrodu przechadza się boss narkotykowy.
Do wszystkich tych miejsc dociera Drużyna A. Gdy pojawia się zagrożenie atakiem terrorystycznym, jej członkowie nie zawahają się użyć wszystkich dostępnych metod, by uniknąć katastrofy. ARNE DAHL
to pseudonim artystyczny JANA ARNALDA (ur. 1963), szwedzkiego pisarza, krytyka teatralnego i literaturoznawcy. Pod własnym nazwiskiem debiutował w 1990 roku, Jako Arne Dahl napisał jedenaście książek - cykl powieści kryminalnych o Drużynie A, specjalnej jednostce
szwedzkiej policji do walki z przestępstwami o zasięgu międzynarodowym, i cztery powieści kryminalne dla dzieci i młodzieży.
Jego książki są tłumaczone m.in. na duński, niemiecki, norweski, fiński, holenderski i włoski. Jan Arnald jest również redaktorem dwóch pism poświęconych kulturze. W wydawnictwie MUZA ukazały się dotychczas dwie powieści z serii o Drużynie A: Misterioso i Zła krew
NICZEGO nie widziałem.
Paul Hjelm westchnął głęboko. Całym sobą.
Niczego nie widziałeś?
Próbował przyciągnąć go wzrokiem, ale chłopak patrzył nieprzejednanie w dół.
Nieprzejednanie? Kiedy ostatnio użył tego słowa? Czy zdarzyło mu się to kiedykolwiek wcześniej?
Poczuł się staro.
Zacznijmy od początku powiedział ze spokojem.
Za twoimi plecami wybuchła bójka, ale ty niczego nie widziałeś.
Dobrze zrozumiałem?
Cisza.
Hjelm znów westchnął. Oderwał kłykcie od stołu, wyprostował plecy i rzucił okiem w stronę koleżanki, która stała, opierając się o ponurą betonową ścianę. Gdy ich spojrzenia się spotkały, poczuł, jak ścierają się w nim sprzeczne uczucia. Z jednej strony relegowanie do wydziału spraw przemocy śródmiejskiej komen-dy rejonowej i niekończąca się seria aktów zwykłej, codziennej przemocy. Z drugiej - powrót do Sztokholmu jego ulubionej partnerki, Kerstin Holm.
Pierwszym, co przypadło w udziale temu doświadczonemu duetowi na okoliczność reaktywacji, była bójka w pubie.
Paul Hjelm westchnął kolejny raz i zwrócił się w stronę nieskorego do współpracy świadka.
I ani razu nie obejrzałeś się za siebie?
Młodzieniec uśmiechnął się blado, jakby na wspomnienie czegoś.
CZERWIEŃ poranka wylewa się na połyskujące jasnoniebieskie morze. Błękit odcina się na tle gry kolorów. Na horyzoncie powietrze drży od gorąca, a nad wierzchołkami drzew unosi się lekka mgła. Nad niewielkim domem z kamienia zebrało się kilka chmur – nie zakrywają słońca, które zatrzymało się na wygiętej krawędzi ziemi.
Krawędź ta jest teraz doskonale widoczna.
Wszystkie rodzaje pogody, wszystkie pory doby zdają się zebrane w jednym miejscu.
Na werandzie siedzi mężczyzna z książką. Jest gorąco, ale pada lekki deszcz. Krople uderzają o dach werandy i gdy podnosi wzrok znad książki, widzi unoszącą się między nimi mgłę.
Z domu wychodzi kobieta i staje obok, kładzie dłoń na jego ramieniu, on obejmuje ją w pasie.
Kobieta patrzy na spienioną powierzchnię wody. Dochodzi ją piskliwy, tajemniczy dźwięk. Teraz już rozumie, co to takiego.
To śpiewają delfiny.