Dzieci Arbatu – częściowo autobiograficzna powieść historyczna Anatolija Rybakowa, osadzona w epoce stalinizmu. Historia koncentruje się głównie na losach fikcyjnego Saszy Pankratowa, szczerego i lojalnego członka Komsomołu, który zostaje zesłany w wyniku partyjnych intryg. Sam Rybakow również został zesłany na początku lat 30. XX wieku. W społeczeństwie narasta histeria – proste pomyłki i humor są postrzegane jako przykłady sabotażu lub działalności dywersyjnej. Książka ukazuje, jak mimo uczciwych intencji Pankratowa i starszych bolszewików, takich jak Kirow, stalinizm niszczy wszystkie ich nadzieje. Powieść jest również godna uwagi ze względu na szerokie przedstawienie portretu Józefa Stalina. Książka, pisana w latach 1966–1983, publikacji w ZSRR doczekała się dopiero w roku 1987, podczas pierestrojki. Była jedną z wielkich sensacji wydawniczych tamtych czasów, dzięki krytyce systemu sowieckiego, przedstawieniu Stalina oraz surowemu, cynicznemu spojrzeniu na tych, którzy przekształcili Związek Radziecki w „Wielkie Mocarstwo”. W Polsce Dzieci Arbatu wystawił Teatr Telewizji w 1989 roku, w reżyserii Kazimierza Kutza. Stron 312. Książka jest w całości, wygląda jak nowa choć mija już od wydania jej 37 lat.