Rzeźba płaskorzeźba skóra LIPIEC - 1981 gdańskiego prekursora rzeźby z kolekcji prywatnej dla znawcy i kolekcjonera

Materiały: drewno, skóra naturalna, wymiary 25 cm x 25 cm x ok 3 cm głębokość
Sygnowana wyciskiem w skórze z tyłu, opisana ręcznie przez artystę wraz z datowaniem.
Nigdy i nigdzie nie była wystawiana. Absolutny unikat.

WŁODZIMIERZ WIECZORKIEWICZ (1946 - 2001), artysta rzeźbiarz, animator kultury, scenograf.
W latach 1966–1972 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych (ASP) w Gdańsku, w pracowniach profesorów Horno-Popławskiego i Wiśniewskiego, dyplom uzyskał u prof. Hanny Żuławskiej.
Założyciel amatorskiego Teatru „ą”, łączącego elementy sztuk wizualnych i teatru, w 1972 kontynuacji jego działań performatywnych - Grupy Artystycznej „ą”, organizującej happeningowe spektakle plastyczne.
Od 1972 współpracował z Telewizją Gdańsk i teatrami dramatycznymi, tworząc scenografie do przedstawień teatralnych, baletowych i muzycznych, m.in. Teatrze Wybrzeże, Teatr im. Juliusz Osterwy w Gorzowie Wielkopolskim, a w Teatrze Telewizji reżyserował i był autorem scenografii.
W 1979 nabył przeznaczony do rozbiórki poewangelicki kościół w Sulminie pod Gdańskiem, który odrestaurował i zaadaptował na prywatną galerię sztuki, gdzie zorganizowano pracownię rzeźby w skórze, stali oraz organizowano wernisaże, rzeźbiarskie i malarskie plenery, koncerty oraz towarzyskie spotkania malarzy, literatów i muzyków, na które przyjeżdżali goście z Francji, Niemiec, Holandii, Węgier, a nawet USA i Australii.
W swoich wczesnych realizacjach rzeźbiarskich zajmował się ceramiką oraz płaskorzeźbami tworzonymi z teatralnych materiałów modelarskich. W kolejnych latach czyli drugiej połowie lat 80-tych skupił się m.in. na sztuce użytkowej w unikalnym materiale – skórze. Ta forma twórczości przyniosła mu przeszło 250 wystaw oraz największe sukcesy międzynarodowe, a jego oryginalne reliefy stały się poszukiwanymi przez galerie i muzea w Europie, obu Amerykach, Afryce, Australii i Azji.
Gdy artysta odkrył dla siebie nową materię - skórę, zafascynowała go możliwość pokazania indywidualnego stylu, mówienia od siebie dzięki wykorzystaniu biologicznej żywotności i walorów estetycznych skóry. Wymagało to wiele odwagi i cierpliwości, by podjąć trudną próbę kształtowania tej materii i utrwalania w niej form rzeźbiarskich. Artyście nie zabrakło tych cech, stąd osiągnięcie tak licznych sukcesów w płaskorzeźbie w skórze. Wieczorkiewicz były prekursorem. W swym dziełach zawarł dwa światy: materialny i idealny, rzeczywistość realną, zewnętrzną i duchową - wewnętrzną. Wielka wrażliwość artysty na faunę, florę oraz kulturę materialną i duchową wywołała chęć wyrażania własnego stosunku do całego świata. Autor wspomógł wyobraźnię odbiorcy i ułatwił skojarzenia poprzez nadanie pracom tytułów. Niektóre formy są w warstwie semantycznej uniwersalne, kojarzą się z przestrzenią lub magią, archetypami i symbolami. Tworzą one poza wartościami estetycznymi, szerszy kontekst filozoficzny, nadają głębszy sens sztuce, wymuszają refleksje nad osobowością autora. Wieczorkiewicz o naturze renesansowego humanisty dążył by jego płaskorzeźby docierały do głębszych pokładów człowieczeństwa, ewokowały transhistoryczne wartości. Artysta kreował formy rzeźbiarskie w taki sposób, że ich dramatyczna siła tkwi w poetyckości i zarazem powściągliwej racjonalności, w filozoficznym przesłaniu. Doskonale opanowana technika kształtowania skóry, wyczucie materii i doświadczenie zdecydowały o tym, że pod palcami twórcy wyrosły formy, które żyją, mają indywidualny charakter i ukazują własną niezależność. Dzięki sprawności manualnej, do której Wieczorkiewicz samotnie dochodził przez lata, odbiorca może ulec wrażeniu, iż forma dojrzewała bardzo długo, aż pokryła ją patyna przeszłości. Lekkie zadrapania, nacinania skóry i zróżnicowanie kształtów wspomagają subtelne ekspresje faktury. Artysta wyodrębnił się szczególnie na tle innych twórców, czyniąc pracę w skórze własną techniką, unikatowym zjawiskiem. Wieczorkiewicz miał w późniejszych latach 90-tych mnóstwo naśladowców, jednak wszelkie kolejne próby powielania tej wyjątkowej techniki były tylko marnymi kopiami bez artyzmu, głębi i pasji, jaką wkładał w swoje dzieła artysta.
Artysta zmarł tragicznie w 2001 roku. Po jego śmierci znakomita większość jego dorobku została utracona w pożarze jego galerii. Zachowały się nieliczne płaskorzeźby ze skóry, choć wystawiania tu płaskorzeźba od początku istnienia została skierowana do prywatnej kolekcji, dzięki czemu uniknęła straceńczego losu.

Opcje odbioru: Warszawa, Gdańsk lub ubezpieczona przesyłka kurierska, do ustalenia