Amerykańskie cienie autorstwa Wojciecha Karpińskiego, wydana przez Wydawnictwo Dolnośląskie. 1997 rok.

Jest to dziennik z podróży po Stanach Zjednoczonych, napisany tuż przed wprowadzeniem stanu wojennego w Polsce. Książka zawiera refleksje autora na temat dzieł sztuki, spotkań z amerykańskimi intelektualistami i politykami, a także analizę sytuacji w Polsce pod koniec 1981 roku.

Miasto rzuca cień. Kieruje mnie ku sobie — czyli ku mnie i ku niemu. Nie pozwala zapomnieć o swej obecności, choćby banalnej. Czym działa? Dlaczego z taką siłą? Nie szukam już odpowiedzi. Nie wiem, czym jest dla mnie Ameryka, czym jest Nowy Jork. Nie przestaję reagować na ten kraj, na miasto. Przeciwnie, działa z wręcz bolesną wyrazistością. Szukam tu ważnych dla mnie cieni. Nie chcę zniszczyć dotykiem ich cienistego charakteru. Chciałbym tylko zapamiętać te cienie i te chwile, gdy mignęły mi przed oczami. (Wojciech Karpiński)

Trudno Wojciecha Karpińskiego uważać za „typowego” przedstawiciela swojego pokolenia, ale mamy tu — po raz pierwszy bodaj — precyzyjną analizę postawy i rozwoju spowodowanego wrodzoną alergią do systemu, w którym się wychował. Najbliższy jest mi jednak Wojciech Karpiński tym, że jak mało kto dzisiaj zachował zdolność podziwu i przyswajania sobie tego, co podziwia w sposób — powiedziałbym — organiczny.

Opis spotkania z synem Vladimira Nabokova zamieściłbym bez wahania w idealnej antologii „czytelników z urodzenia”. Albo to zdanie napisane najszczerzej „od siebie”, w którym Gombrowicz rozpoznałby skierowany do niego z daleka uśmiech: „Jesteśmy — różni ja, rozrzuceni w czasie, przez przestrzeń rozmaicie formowani — spółką z ograniczoną odpowiedzialnością”. (Konstanty A. Jeleński)

Książka jest w dobrym stanie z normalnymi śladami użytkowania. Kilka pozaginanych stron. Niewielkie plany lub przebarwienia stron.