Niniejszy tom poszerza i pogłębia naszą wiedzę o Franciszku Rawicie-Gawrońskim (1846-1930), znanym w swoim czasie publicyście, pisarzu i historyku.
Zamiar ten został zrealizowany poprzez edycję jego korespondencji z różnymi osobami, z którymi jego związki pozostawały ważne, choć ich charakter był zróżnicowany. Z częścią z nich układały się one na stopie koleżeńskiej lub przyjacielskiej. Takimi były jego relacje z Władysławem Bełzą, Adamem Krechowieckim, Aleksandrem Brzostowskim i Kazimierzem Królem.
Odmienny charakter miały z Elizą Orzeszkową, którą traktował głównie jako mentora własnych poczynań na polu literackim, oraz z Zygmuntem Miłkowskim – jego teściem.
Należy przy tym zaznaczyć, że listy stanowią również źródło informacji o respondentach Rawity.
Znawca historiografii polskiej XIX i XX wieku Jerzy Maternicki, podkreślając wartość źródłową korespondencji, pisał: Teksty powstałe w toku opisywanych wydarzeń lub też po ich zakończeniu mają z reguły walor źródła pierwotnego, nieskażonego późniejszymi naleciałościami, a także błędami wynikającymi z upływu czasu, osłabienia pamięci, patrzenia na wydarzenia i zjawiska przez pryzmat późniejszych doświadczeń itd. – od autora.