Sosna żółta (Pinus ponderosa) to jeden z nielicznych gatunków tzw. sosen trójigielnych, czyli takich u których igły są zebrane w pęczki po trzy sztuki. W ojczyźnie – USA, tworzy ona drzewa dorastające do ok. 50 m wysokości. W Polsce najwyższe drzewa tego gatunku osiągają do 30 m wysokości. W młodości ich korony są wąskostożkowe i regularne, potem stają się szersze i luźniejsze.

Pędy grube i sztywne – żółto brązowe a czasem nawet pomarańczowe, złamane wydają przyjemny cytrynowy zapach. Gatunek ten cechuje zmienna liczba igieł w pęczku, co często rodzi problemy z właściwym rozpoznaniem gatunku. Najczęściej są trzy igły w pęczku, ale zdarzają się dwie a nawet pięć!

Prawdopodobnie w uprawie spotykane są także liczne mieszańce, pochodzące od bardzo podobnego gatunku – sosny Jeffreya (P. jeffreyi), który od sosny żółtej odróżniają głównie igły o szarym lub niebieskawym zabarwieniu.

Igły sosny żółtej są długie – do 25 cm, grube i ciemnozielone. Na roślinach utrzymują się przez trzy lata. Szyszki duże, do 15 cm długości i 6 cm średnicy, jajowate, skupione po kilka na pędzie. Szyszki po odpadnięciu z rośliny mają charakterystycznie wyrwane nasady – które pozostają przytwierdzone do gałęzi drzew. Kora młodych drzew jest szara a na starszych spękana na duże, żółtobrązowe płaty.

Wymagania i uprawa

Sosna żółta należy do zdecydowanie łatwych w uprawie. Ma bardzo małe wymagania glebowe i może rosnąć nawet na bardzo suchych, żwirowych glebach. Nie wymaga ona nawadniania nawet w okresach suszy. Jak większość sosen nie toleruje cienia i powinna być sadzona na zdecydowanie słonecznych stanowiskach.

Nie lubi wilgotnego klimatu dlatego lepiej unikać jej sadzenia w pasie nadmorskim. Jest odporna na zanieczyszczenie powietrza dlatego z powodzeniem może być sadzona w miastach i terenach przemysłowych. Wykazuje pełną mrozoodporność na terenie Polski zachodniej i centralnej.