-Czy pisząc udaje się Panu „wyłączyć” emocje? Czy uważa Pan, że udało się Panu zachować obiektywizm w stosunku do takich postaci, jak np. Anna Walentynowicz?

- Trudno to samemu ocenić, ale zapewne nie sposób uciec od własnych emocji. Zresztą nie oczekuję od historyka takiego fałszywego obiektywizmu. Nie można bowiem domagać się w pracach historycznych potępienia Hitlera czy Goebblesa, a jednocześnie oczekiwać wyrozumiałości i ostrożności w ocenach Lenina czy Trockiego. To fałsz, podszyty polityczną poprawnością. Książki są albo dobre albo złe, to znaczy odsłaniają jakąś nieodkrytą prawdę i są napisane zgodnie z regułami warsztatu historycznego, zaś oceny i emocje autorów są jakby wtórne. Ja w każdym razie tak pojmuję historię.
Nie posiada znaków używania.
Idealna.